شته سبز هلو
...

Myzus Persicae Sulzar

این حشره آفت درختان میوه هسته دار در اکثر نقاط جهان و از جمله ایران است. در اوایل تا اواسط بهار در روی هسته دارها فعالیت داشته و از اواسط بهار به بعد عمدتا بر روی گیاهان زراعی یکساله پهن برگ نظیر انواع صیفی جات یافت می شود. این حشره بیش از 100 میزبان شناخته شده در 40 خانواده گیاهی دارد. میزبان اول آن شلیل،گوجه، آلو، زردآلو و بادام نیز از میزبانهای آن بوده و در روی آنها ایجاد خسارت می کند و میزبان دوم آن شامل سبزیجات مختلف، گیاهالن خانواده های بادمجانیان، افناجیان، مرکبان، چتریان و کدوئیان می باشد.

خسارت:

شته سبز هلو پس از استقرار در پشت برگهای گیاه میزبان و همچنین غنچه های گل، از شیره گیاهی تغذیه می کند ( عکسهای 1 و 2) تغذیه آن توام با ترشح عسلک است. این آفت علاوه بر تغذیه مستقیم، ناقل بیش از یکصد ویروس گیاهی در درختان میوه و گیاهان زراعی می باشد. عمده خسارت آن مربوط به تغذیه پوره ها و افراد ماده بی بال می باشد که موجب خشک شدن برگها می شوند.

برگهای آلوده، سبز متمایل به زرد و گاهی قرمز رنگ می شود و اغلب پیچیدگی حول محور طولی جلب مورچه ها، زنبورها و نیز جلب خاک محیط می شود.

زیست شناسی:

چرخه زیستی این آفت به شدت تابع سرمای زمستان می باشد به طوری که در شرایط گلخانه و مناطق معتدل در تمام طول سال فعال بوده و هر 10-12 روز یک نسل ایجاد می کند و در شرایط مساعد بیش از 20 نسل در سال ایجاد می کند ولی در مناطق سرد دارای فرم زمستانگذران بوده و روی سرشاخه ها و تنه درختان میوه بطور پراکنده سپری می کند.

این حشره حدود 3-8 نسل خود را در روی درختان هسته دار سپری کرده و سپس در اواسط بهار، افراد بالدار بوجود می آیند. آنگاه درختان هلو را ترک کرده و به طرف میزبان دوم مهاجرت می نمایند و پس از استقرار در روی بوته های میزبان به طریق پارتنوژنز تولید مثل خود را ادامه می دهند. ولی در مناطق معتدله و گلخانه ها به صورت ماده های بدون بال و زنده زا زندگی می کند. همچنین در روی پاجوش های درختان هسته دار در تمام طول بهار و تابستان یافت می شود. در روی درختان مسن نیز بیشتر در برگهای انتهایی بوته ها متمرکز می شود. تغذیه آن موجب زردی و ضعیف شدن بوته ها می شود.

این شته چندین نسل را در روی میزبان دوم تولید می نماید. این آفت در پشت برگهای گیاه میزبان مستقر می شود و تا پایان فصل فعال است. در پایان فصل زراعی افراد بالدار بوجود می آیند. آنها میزبان دوم را ترک کرده، به روی میزبان اول برگشته و در روی آن تخمریزی می کنند و این تخمها قادر هستند شرایط نامساعد سال را تحمل نمایند.

روش های کنترل:

الف- بیولوژی: گونه های مختلفی از کفشدوزکها بویژه کفشدوزک هفت نقطه ایی و Adalia variegata و مگسهای سیرفیده ، لارو بالتوری سبز، زنبورهای براکونیده و اکثر شکارگرهای عمومی از این شته تغذیه می کنند.

ب-شیمیایی: برای کنترل این آفت می توان از حشره کشهای مختلف از قبیل اکامت 5% به میزبان 1.5 در هزار، اکسی دیمتون متیل 1 در هزار، منوکروتوفوس 1.5 در هزار، مالاتیون و پیریمیکارب به میزان 1.5 در هزار استفاده نمود که در بین آنها حشره کش پیریمیکارب در غلظتهای 0.5، 1 و 2 در هزار بیشترین تلفات را روی آفت ایجاد می کند.

کامنت بگذارید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

آخرین دیدگاه‌ها

دیدگاهی برای نمایش وجود ندارد.

دسته‌ها